What The Fuck? - Cathedral

 

                                                     ''τι στον πούτσο πάθατε στην πορεία'' #3 του George Dim

....επιμένω ότι κύριε lee dorian θα μπορούσες να τα βρεις με τους napalm death αντί αυτού την έκανες και με τους δυο κιθαρίστες των χαβαλοθρασάδων acid reign_οι anthrax του ανθρακωρύχου_έβγαλες αυτό το έπος σκατοψυχίας και γλίτσας και μετά τι;;..Ρένα Βλαχοπούλου η θεία μου η χίπισσα ρε γαμώτο;παντελόνια καμπάνες και καστόρινα μποτάκια ρε γαμώτο;σαν να μου πουλάς κουπόνια για φεστιβάλ της κνε στα 90ς ;και ντέφια και και ντίσκο;τι μας πέρασες μαϊμούδες στο αττικό πάρκο ρε γαμώτο;και σαν μην έφταναν όλα αυτά τα έκανες και μόδα; οκ ελληνάρες είμαστε μας ταιριάζει το stoner_STONER λέγεται με άλλα ονόματα το αποκαλούν όσοι θεωρούν την ινδική κάνναβη ναρκωτικό_φράπα νταγκλα παραλία και τσιγαρούμπα...και τσιγαριλικάκι ΑΛΛΑ στην παραλία ΟΧΙ στην αγγλική τσίκι τσίκι βροχή και καταχνιά.. οκ σε δικαιολογώ ρε DorIan από την τζΊνα που έκανες στις καταλήψεις της αγγλικής επικράτειας πήγες ένα επίπεδο παραπάνω άλλα κράτα το γαμώστομα κλειστό..τι σκατά την ήθελες την αναφορά σε συλλεκτικές σκοτεινές ναρκωπροοδευτικές μπάντες των παρδαλών 70ς...την άκουσαν όλοι ψαγμένηδες ξαφνικά και άρχιζαν να μαζεύουν βινύλια του Ντέμη Ρούσσου..ο άλλος στη ΣουηδΊα φόρεσε μοκέτα_αν είναι δυνατόν_και γέμισε ο τόπος με και καλά σατανάδες που λατρεύουν την μουσική που δεν πάλευαν ούτε οι εναλλακτικοί γονείς τους...70ς η δεκαετία μίασμα για την μουσική η αλήθεια βρίσκεται στους sex pistols ΓΚΕΓΚΕ;

Music From The 7 Seas

Joey Ramone + John Cage + James Joyce = Horrible*

*according to a reader's comment

Hear Joey Ramone Sing a Piece by John Cage Adapted from James Joyce’s Finnegans Wake

in Literature, Music | September 2nd, 2013 via OpenCulture.com

In 1942, John Cage composed a short piece of music adapted from the text of James Joyce’s Finnegans Wake. Titled “The Wonderful Widow of Eighteen Springs,” the piece was originally commissioned and performed by amateur soprano and socialite Justine Fairbank, and while we don’t have a recording of her performance, we do have Cage’s sheet music (see first page above, or view the entire book here). It is—as one might expect—an unusual piece. It sounds like song, yet isn’t. As the Library of Congress description of the piece has it:

This essentially rhythmic speech set against a patterned percussive accompaniment cannot be considered a song in the usual sense. Cage, however, is such an innovator that one often loses sight of the fact that if one does not expect conventional sounds, his music is often very well constructed. Here, for example, the composer weaves a hypnotically compelling pattern of rhythmic tension and relaxation, akin to certain non-Western music, which is very appropriate for Joyce’s moody prose.

Cage’s own instructions “for the singer” state: “sing without vibrato, as in folk-singing. Make any transposition necessary in order to employ a low and comfortable range.”

02:18

02:21

This flexible arrangement allows anyone to pick up the piece, and so we have, directly above, an unlikely interpreter of Cage’s experimental art, the late Ramones singer Joey Ramone. Ramone’s interpretation of the piece is enthralling simply as a piece of recorded music.  But it’s also a fascinating piece of cultural history, representing a confluence of the foremost figures in early twentieth century modernist literature, mid-century avant-garde music, and late century punk rock.

The recording comes from a whole album of Cage interpretations by New York punk and new- and no-wave art-rockers, including David Byrne, Arto Lindsay, John Zorn, Debbie Harry, and Lou Reed. The album, entitledCaged/Uncaged—A Rock/Experimental Homage to John Cage, was recorded in Italy in 1993 and produced by John Cale. You can listen to and download individual tracks at Ubuweb or hear the whole thing here.

It’s more than just a tribute record; it’s a serious engagement with the music of a composer whose work—like the fluid prose-poetry of Finnegans Wake—seems infinitely malleable and adaptable to the present. Forty years after composing the song Joey Ramone performs, Cage said, “we live, in a very deep sense, in the time of Finnegans Wake.” Perhaps we still live in the time of Joyce, and also of John Cage.

The Whole Album via Ubu.com :

John Cage (1912-1992) 

Caged/Uncaged - A Rock/Experimental Homage To John Cage (1993) 

1. David Byrne – Cage And The Long Island Expressway / Enlightened Whistler 0:31/ 4:24
2. John Cage – John Cage Excerpt # 1 0:17
3. Debbie Harry* – In Just-Spring 1:05
4. John Cage – John Cage Excerpt # 2 0:55
5. Arto Lindsay – Proust 2:42
6. John Cage – John Cage Excerpt # 3 0:39
7. Ars Hell And Mutt – John Cage Descending 0:33
8. John Cage – John Cage Excerpt # 4 0:31
9. John Zorn – Verlaine: Part 2 La Bleue 5:57
10. John Cage – John Cage Excerpt # 5 0:31
11. Chris Stein – Right In The Head 0:59
12. John Cage – John Cage Excerpt # 6 0:24
13. Amy Denio – Dishwasher 4:08
14. John Cage – John Cage Excerpt # 7 0:55
15. David Weinstein And Shelley Hirsch – Cheap Imitation 4:00
16. Lee Ranaldo – 329 Overtones For John Cage 2:59
17. Ann Magnuson And John Cale – Helmut Newton Told Me 2:00 / Wish You Were Here 0:30
18. John Cage – John Cage Excerpt # 8 0:21
19. Jello Biafra And Eugene Chadbourne – Overpopulation And Art 3:57
20. John Cage – John Cage Excerpt # 9 0:14
21. Lou Reed – Metal Machine Music [An Excerpts From] 3:32
22. Elliott Sharp – InDET 4:33
23. John Cage – John Cage Excerpt # 10 0:38
24. Joey Ramone – The Wonderful Widow Of Eighteen Springs 2:21
25. John Cage – John Cage Excerpt # 11 0:22

Executive Producer [Mudima Foundation] – Gino Di Maggio

Executive Producer [The Institute For Contemporary Art] – Alanna Heiss

Other [Art Direction] – Alfredo Tisocco

Other [Coordinator] – Lokke Highstein

Producer – John Cale

Issued for the XLV Biennale di Venezia with support from The Institute For Contemporary Art, New York, Mudima Fondazione per l'Arte Contemporanea, Milan, Italy. 

All John Cage excerpts are from John Cage's Silence and A Year from Monday, recorded at 222 Bowery in New York City, December 1968 [wrongly on sleeve as 1986] and March 1969, courtesy of Giorno Poetry Systems.

What The Fuck? - Gorefest

                                                     ''τι στον πούτσο πάθατε στην πορεία'' #2 του George Dim

Στην περίπτωση αυτών των Ολλανδών η πορεία ήτανε όπως ο γερανός σε βρώμικο λιμάνι που αφήνει και κάνα κοντέινερ να πέσει από ύψος με πάταγο για να σε κάνει χαλκομανία στο ιστορικό ντεμπούτο, και γερανός εργοταξίου που αφήνει τα μάρμαρα που έχει για αντίβαρο για καρούμπαλα χωρίς επιστροφή στον πιο καθαρό δεύτερο..η συνέχεια ήταν ανάλογη με αγγλικής μπάντας από το γνωστό λιμάνι και ο γερανός αντικαταστάθηκε με κλαρκ μεταφορικής εταιρίας στον Βοτανικό που το οδηγάει αλανοκάγκουρας Αλβανός με tribal tattoo και σκουλαρίκι στη ρώγα_δεν είμαστε ρατσιστές από κάποιον ελληναρά στο κλαμπ ''σκάνδαλο'' κόπιαρε το στυλάκι απλά ο ελληναράς τα πρωινά πίνει καφέ στο Μπουρνάζι και κάνει καριέρα άτριχου πορτιέρη_ ....η λογική συνέχεια και η τάση ήθελε death n roll,έλα όμως που τα παλικάρια δεν ήταν οι Entombed να το έχουν και η μόνη τους επαφή με το ροκ ήτανε οι AC/DC όχι οι powerviolence θεοί αλλά οι Αυστραλοί που ο ένας τραγουδιστής πέθανε και άλλος θέλει σκότωμα_ με συνέπεια την μεταμόρφωση τους σε παλετοφόρο αποθήκης ειδών υγιεινής λίγο πριν το άρθρο 44.η χρεοκοπία ήτανε πιο σίγουρη και από των metropolis και οι δικαιολογίες ότι βαρέθηκαν το death metal δεν έπεισαν τον κόσμο που επενδύει σε κερδοφόρες μετοχές και δεν ψάρωσε όταν είδε την μπάντα να επιστρέφει με άλλο ΑΦΜ στον τομέα της εστίασης με ξαναζεσταμένο στο microwave φαγητό.

Η εκδίκηση του βαριεστημένου γραφίστα

Δεν είναι λίγες οι φορές που συναντάμε ομοιότητες σε εξώφυλλα δίσκων. Από κραυγαλέες αντιγραφές μέχρι απλώς κοινή χρήση κλασσικών μοτίβων και φωτογραφιών.Το Allaboutmusic.gr συγκεντρώνει δέκα χαρακτηριστικές περιπτώσεις εδώ.Εμείς συμπληρώνουμε τους The Ex και τους φίλους τους στο παρακάτω τριο: 

Tango - Tango (1974)

Franz Ferdinand - You Could Have It So Much Better (2005)

Robyn - Konichiwa Bitches (2007)

The Ex & Brader Mûsîkî & Guests* With Herr Seele & Kamagurka - The 6 Series: 6.1 - 6.6

και προσθέτουμε μια ανακάλυψη του φίλου Γιάννη :

The Fall - Bend Sinister (1986) - Κώστας Μοναχός - Υπάρχει Λύση (1991)

και κάτι αρκετά περίεργο:

Έψιλον - Γηγενείς 1998 - James - Millionaires 1999

What The Fuck? - Napalm Death

''τι στον πούτσο πάθατε στην πορεία'' #1 του George Dim

....έχεις μεγαλώσει στη θατσερική Αγγλία, στην πιο άθλια πόλη της και αποφασίζεις να αλλάξεις τον κόσμο προσφέροντας στον ανθρώπινο πολιτισμό το μεγαλύτερο πολιτιστικό αγαθό, το GRINDCORE.Γυρνάς όλη την χώρα τα σπας άσχημα,ο λαός φωνάζει χουλιγκανισμένος faster faster και όταν παίζεις τα επικά σου σε φτύνει και σε αποδοκιμάζει με εκφράσεις του στυλ too slow.Και εσύ τι κάνεις γι'αυτό;;...τον προδίδεις σαν κυβέρνηση βαλκανικής χώρας σε περίοδο κρίσης και το γυρνάς στο death metal πηγαίνοντας ταυτόχρονα με τους Αμερικάνους....η εθνική τραγωδία ευτυχώς κράτησε για ένα μόνο δίσκο και μετά από μια περίοδο ανάπτυξης έρχεται ο πειραματισμός σαν το ΔΝΤ να σου πάρει ακόμα και τα σύμβολα, το λόγκο Dream Theater είναι πιο fail και από την κυκλοφορία του Heartwork των Carcass, μετά από μερικά χρόνια ανακτάς εν μέρη την εθνική σου κυριαρχία αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα φτάσεις τα αρχαία ένδοξα χρόνια....έχε χάρη που ΔΕΝ είσαι μπάντα αλλά ΔΟΓΜΑ. 

David Bowie visits Sonic Boom

...εντάξει, όχι ακριβώς. Το αφιέρωμα του MAD TV για την επιστροφή του Bowie γυρίστηκε στο Sonic Boom το κρύο απόγευμα της 14ης Ιανουαρίου. Φώτης & Παναγιώτης απόλαυσαν την κυψελιώτικη ατμόσφαιρα & φιλοξενία και ιδού το αποτέλεσμα.

Mad X Rays:

David Bowie: Ch-Ch-Ch-Ch-Changes

Από τον Ziggy Stardust στο φετινό comeback:

Πώς ο David Bowie έκανε το rock n' roll ασφαλές για διαστημικές μοναδικότητες;  

Ο Φώτης Βαλλάτος, ο Σταύρος Διοσκουρίδης και ο Παναγιώτης Μένεγος έχουν την απάντηση αυτή την εβδομάδα.

Στα Mad X Rays:

David Bowie: Ch-Ch-Ch-Ch-Changes

(Προβλήθηκε Το Σάββατο 19 Ιανουαρίου στις 18.00 και σε επανάληψη την Κυριακή 20 Ιανουαρίου στις 12.00 και την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου στις 22.00)

Cast-A-Blast Press Release

Carlton Livingston | Blend Mishkin | The Burger Project - Born Troublemaker

 When Cast-A-Blast head honcho and Athenian producer Blend Mishkin was requested to produce the Φτηνά Χαρέμια (Fthina Xaremia aka Cheap Harems) e.p for the Grecian maestro's The Burger Project he certainly didn't envisage the creative tangents that were to follow. 

Famed for their alternate takes on contemporary classics The Burger Projectconceptualised this particular e.p with a view to digging deeper into traditional Grecian music and bringing it into the 21st Century, enlisting help along the way from legendary vocalist Matoula Zamani the e.p was released to great success. 

With its ska inspired horns and skanking vibe already in place Blend Mishkin's natural passion for reggae infused music was instantly drawn to the Τσιγγάνα (Tsikana aka Gypsy Woman) track from the release and it immediately acted as inspiration for the project we bring you today.

Having expertly re-worked the original foundation into a new dancefloor friendly, rump shaking backdrop, the only thing then required to propel this masterpiece to the next level was to recruit a suitably talented vocalist with which to bless it.

After 35 years of consistently releasing ground-breaking hits through some of the most iconic labels in the industry (GG's, Studio One, Dynamite, Volcano, Techniques, Taxi, Powerhouse, Jammys, Hit Bound etc etc) the reggae pioneer and living legend Carlton Livingston could not have been more perfect for the job.

So with divine inspiration in place, a deftly crafted, epically proportioned instrumental formed and verbal blessings from a legendary wordsmith complete, Cast-A-BlastRecordings proudly introduce to you… a Born Troublemaker

Listen the Tunes

Hüsker Dü on Late Show via Dangerous Minds

“Joan versus Johnny” was kind of the 1980s version of the Conan-Leno battle of 2010. For several years Joan Rivers had been the “permanent guest host” of The Tonight Show—her brassy style decidedly struck a chord, and her catchphrase “Can we talk?” became an ‘80s “thing,” just like breakdancing or Robin Leach. As Carson’s inevitable retirement neared, a memo circulated within NBC listing potential successors, and Rivers’ name was pointedly not on it. So she jumped to her own show on Fox in 1986, and the wounded Johnny never spoke to her again. In retrospect, Johnny doesn’t come off looking too good, and also the sexism of the late-night talk show game is particularly evident—Rivers was basically penalized for being an outspoken woman a little before her time. Although, come to think of it, Chelsea Handler notwithstanding, there still aren’t a lot of women doing late-night talk.

Meanwhile, after several groundbreaking and powerful albums, the great Minnesota band Hüsker Dü (Danish for “do you remember?”) dominated the indie rock world, and then they made a similarly calculated jump of their own—to Warner Bros., a “major label.” Hüsker Dü‘s decision to leave SST sent shockwaves among indie diehards, many of whom had themselves toiled for years in the ranks of the hardcore/punk underground. The idea of an independent band moving to a major label was, to many, unthinkable before that point—this was a precursor to the Geffen/DGC signings of bands like Sonic Youth and Nirvana just a few years later. Hüsker Dü‘s decision didn’t really work out that well—they put out Candy Apple Greyand Warehouse: Songs and Stories, fine albums both, for Warner until longstanding tensions led to the band’s breakup in 1987.



So even if nobody knew it, in this video, dated April 27, 1987, we have two things that were about to come to an end: Hüsker Dü and The Late Show Starring Joan Rivers.

It’s kind of cool that the stage set is done up in the style of the Warehouse: Songs and Stories album cover, which Hüsker Dü was supporting at the time. The two songs they played are “Could You Be the One?” and “She’s a Woman (And Now He is a Man).” As they approach the desk for the interview, cheeky Grant Hart indulges in an extended embrace of Rivers. The interview is as stiff as can be, but Rivers, in her awkward, matronly way, actually raises some points a hell of a lot of indie rock fans were wondering about: What’s with the major label signing? Are you watering down your sound? The Hüskers’ answers have the whiff of politics to them, which under the circumstances is only understandable.

It’s striking to witness the promotional clout of Warner—there wasn’t any way in hell Hüsker Dü was nabbing such a big national late-night talk show before that—as well as the oddity of Hüsker Dü‘s stately, jarring harmonics in such a corporate setting.

I’m glad that both Grant and Bob Mould each got a crack at singing lead vocal.
 

Previously on Dangerous Minds:
Truly Post-Punk: Suzanne Somers meets Wire on ‘The Late Show,’ 1987

Posted by Martin Schneider