Τηλεφωνική συζήτηση που είχαμε με την Ηρώ Κουνάδη και δημοσιεύτηκε ώς μέρος του πολύ ενδιάφεροντος άρθρου Βινύλιο: (Ξανα)κόλλησε η βελόνα; στο in2life.gr
«Στην Ελλάδα η αγορά του βινυλίου είναι περιορισμένη»
«Αναμφισβήτητα, το βινύλιο είναι ένα format στο οποίο έχει κυκλοφορήσει πάρα πολλή και καλή μουσική, οπότε υπάρχει κόσμος που πάντα θα ενδιαφέρεται. Είναι και ένα αντικείμενο το οποίο κρατάει την αξία που το CD δεν έχει» λέει ο Γιώργος, ιδιοκτήτης από το 1995 του Used Records – Sonic Boom, στην οδό Σύρου 32 στην Κυψέλη, και του αντίστοιχου online shop που λειτουργεί από το 2002. «Τώρα πια, το 70% των online παραγγελιών μας είναι από το εξωτερικό. Η κίνηση είναι σαφώς πιο αυξημένη στο online κατάστημα» λέει.
Το Used Records «δουλεύει» τόσο με βινύλιο όσο και με CD. «Είναι μοιρασμένα, και το μαγαζί και η δουλειά. Προσωπικά, δεν είμαι διατεθειμένος να αφήσω το CD. Έχει βγει τόση μουσική σε CD που δεν υπάρχει σε βινύλιο, και να σου πω την αλήθεια προτιμώ την μουσική από το αντικείμενο» λέει χαμογελώντας. «Οι ηλικίες που έρχονται για το βινύλιο είναι κυρίως από 30 έως 50. Αυτά που ζητούν οι περισσότεροι κινούνται στο ευρύ φάσμα rock-jazz-soul. Πάντα προτιμούνται οι πιο παλιές εκδόσεις».
Στην ερώτησή μας πώς έχει επηρεαστεί η κίνηση τα τελευταία χρόνια, ο Γιώργος μας εκπλήσσει λέγοντας ότι ναι μεν η πτώση είναι σίγουρα πολύ μεγάλη, της τάξης του 60%, αλλά αυτό δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση των τελευταίων δύο χρόνων. «Συμβαίνει τα τελευταία έξι χρόνια, και οφείλεται σε δυο-τρεις παράγοντες που είναι πολύ συγκεκριμένοι. Σίγουρα έχει επηρεάσει το γεγονός ότι το CD ευτελίστηκε, μπαίνοντας δώρο σε εφημερίδες και περιοδικά. Μετά, ήταν και το γεγονός ότι μπορούσες να το αντιγράψεις πολύ εύκολα, και η πειρατεία αυξήθηκε κατακόρυφα. Έπαιξαν ρόλο και οι τιμές: όταν ένα αυθεντικό CD έκανε 5.000 δραχμές, το πειρατικό το έπαιρνες με 500.
»Πλέον είμαστε είδος πολυτελείας. Όταν ο άλλος μετράει τα λεφτά μέχρι το τέλος του μήνα, προφανώς και δεν θα αγοράσει δίσκους –πολύ περισσότερο όταν έχει τη δυνατότητα να ακούσει ό,τι μουσική θέλει δωρεάν και σε πολύ καλή ποιότητα στο internet». Παρ’ όλα αυτά, παρατηρεί μια κάποια στροφή από το CD προς το βινύλιο τα τελευταία χρόνια «αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο παρουσιάζεται, κατά τη γνώμη μου. Στην πραγματικότητα, στην ελληνική αγορά δεν υπάρχουν κυκλοφορίες σε βινύλιο, πέρα από κάποιες μικρές εταιρείες που κυκλοφορούν ένα δίσκο σε εκατό έως πεντακόσια κομμάτια μάξιμουμ. Όταν απευθύνεσαι σε τόσο μικρό κοινό, δεν μιλάμε πραγματικά για «κύμα» αναβίωσης του βινυλίου.
»Οι ξένες εταιρείες παραγωγής δεν κάνουν πια διανομή στην Ελλάδα. Κάθε ιδιοκτήτης δισκοπωλείου εισάγει τους δίσκους που θα επιλέξει, και οι οποίοι του κοστίζουν τα διπλάσια απ’ ότι θα κόστιζαν σε ένα δισκοπωλείο της Γερμανίας, για παράδειγμα. Στο εξωτερικό σίγουρα υπάρχει αυτή η άνθιση του βινυλίου που λέμε. Εκεί είναι και πιο προσιτό το βινύλιο, και πολύ μεγαλύτερη η αγορά στην οποία απευθύνεται».
